Όταν έφυγε από τη ζωή η Amy Winehouse, έφυγε και ένα ολόκληρο σύμπαν μουσικών ιδεών που δεν πρόλαβαν να ανθίσουν.
Οι κίνδυνοι που ελλοχεύουν στη μουσική βιομηχανία έχουν την τάση να παίρνουν πολύ νωρίς αυτούς που αγαπάμε. Έτσι, έχουμε τη «Λέσχη των 27», μία σειρά από ταλαντούχους μουσικούς που πέθαναν όλοι στην ηλικία των 27 ετών. Εκεί βρίσκονται ο Jimi Hendrix, ο Kurt Cobain, ο Jim Morrison και, φυσικά, η Amy Winehouse.
Νωρίτερα φέτος, κυκλοφόρησε η βιογραφική ταινία «Back To Black». Αν και επιχείρησε να αφηγηθεί την ιστορία της Amy Winehouse, έκανε ακριβώς το αντίθετο.
Σύμφωνα με πολλές κριτικές, η ταινία απέτυχε να αποτυπώσει όλα όσα συνέθεταν τη μοναδική προσωπικότητα της Amy Winehouse. Ήταν κάτι περισσότερο από μία γυναίκα με καλή φωνή. Ήταν γεμάτη χιούμορ και γοητεία και, πάνω απ’ όλα, είχε μία εγκυκλοπαιδική γνώση της μουσικής που τη διαμόρφωσε.
Ο Mark Ronson το διαπίστωσε αυτό όταν χρησιμοποίησε τα ενδιαφέροντά της για να γράψει μερικά από τα πιο επιτυχημένα της τραγούδια.
«Απλά σκέφτηκα, ας μιλήσουμε για μουσική, να δούμε τι της αρέσει», είπε ο Mark Ronson, περιγράφοντας την πρώτη φορά που συνάντησε την Amy Winehouse.
«Είπε ότι της άρεσε να βγαίνει σε μπαρ και κλαμπ και να παίζει μπιλιάρδο με το αγόρι της και να ακούει τις The Shangri-Las. Έτσι, μου έπαιξε μερικούς από αυτά τα δίσκους, κάτι που μετατράπηκε σε ένα εντατικό μάθημα για τις παραγωγές γυναικείων συγκροτημάτων», θυμήθηκε.
Χρησιμοποιώντας αυτή τη γνώση, ο Mark Ronson έγραψε τις συγχορδίες για το «Back To Black».
«Επέστρεψε την επόμενη μέρα και της άρεσε πολύ. Έμεινε τελικά για δύο εβδομάδες και ολοκληρώσαμε πέντε ή έξι τραγούδια», είπε.
Ένας άλλος μουσικός που γνώρισε την εκλεκτική γνώση της Amy Winehouse για τη μουσική ήταν ο πρωτοπόρος της neo-soul Questlove.
Ο ντράμερ των The Roots και η θρυλική τραγουδίστρια μοιράζονταν ένα κοινό ενδιαφέρον για την jazz μουσική και πάντα ήθελαν να συνεργαστούν.
«Εκείνη, ο Mos Def και εγώ επρόκειτο να ξανακάνουμε ολόκληρο το άλμπουμ “Money Jungle” (1963) των Duke Ellington, Charles Mingus και Max Roach, γράφοντας νέους στίχους για τα αρχικά τραγούδια», αποκάλυψε ο Questlove.
«Η jazz ήταν ένα μεγάλο μέρος της σχέσης μου μαζί της. Δεν ξέρω αν ήθελε να ξέρω ότι το IQ της για την jazz ήταν υψηλότερο από το δικό μου, αλλά έγινε αυτό το συνεχές πράγμα: “Στοιχηματίζω ότι δεν ξέρεις για αυτό το δίσκο”», συνέχισε.
Η Amy Winehouse και ο Questlove υποτίθεται ότι θα ξεκινούσαν να δουλεύουν μαζί στο άλμπουμ, αλλά επίμονα προβλήματα συνέχιζαν να μπαίνουν εμπόδιο.
«Υπήρξε μία περίοδος που δεν της επιτρεπόταν να εισέλθει στις Ηνωμένες Πολιτείες [επειδή δεν κατάφερε να περάσει ένα τεστ ναρκωτικών], οπότε πήγε στα νησιά της Καραϊβικής για να γράψει μερικά τραγούδια», είπε.
«Με κάλεσε μέσω FaceTime και με ρώτησε: “Μπορείς να κατέβεις εδώ;” Είπα ότι δεν μπορώ αυτή τη στιγμή».
Όταν τελικά είχαν βρει τον χρόνο να αρχίσουν να δουλεύουν μαζί, η μοίρα είχε διαφορετικά σχέδια.
«Με πήρε μέσω Facetime για τελευταία φορά από το Λονδίνο. Της είπα: “Σύμπτωση, είμαι καθ’ οδόν προς τα εκεί”. Οι The Roots είχαν κάτι να κάνουν στην Ελβετία», εξήγησε ο Questlove.
«Η δεύτερη στάση ήταν το Λονδίνο σε τρεις ημέρες. Όταν προσγειώθηκα εκείνο το πρωί, τότε έμαθα ότι πέθανε», πρόσθεσε.
Όταν η Amy Winehouse πέθανε σε ηλικία 27 ετών στις 23 Ιουλίου 2011, ο κόσμος δεν έχασε μόνο ένα μεγάλο ταλέντο.
Έχασε όλη τη συναρπαστική μουσική που θα μπορούσε να δημιουργήσει αυτό το καινοτόμο μυαλό, αλλά και ένα άλμπουμ που θα επικεντρωνόταν σε μία από τις μεγάλες της αγάπες: την jazz μουσική.
Η απώλεια της Amy Winehouse δεν ήταν απλά η απώλεια μιας φωνής, ήταν η σιωπή ενός ολόκληρου σύμπαντος μουσικών ιδεών που δεν πρόλαβαν να ανθίσουν.
Κάθε νότα που δεν τραγούδησε, κάθε στίχος που δεν έγραψε, ήταν μία χαμένη ευκαιρία να ανατρέψει τα καθιερωμένα και να μας χαρίσει κάτι πραγματικά μοναδικό.
Η jazz, αυτή η απαιτητική και συνάμα ελεύθερη μορφή τέχνης, ήταν για την Amy Winehouse ένα καταφύγιο, ένας χώρος όπου μπορούσε να εκφραστεί χωρίς περιορισμούς.
Η συνεργασία της με τον Questlove θα ήταν μία γέφυρα ανάμεσα στο παρελθόν και το μέλλον, μία συνομιλία ανάμεσα σε δύο γενιές μουσικών που μοιράζονταν το ίδιο πάθος για την καινοτομία.
Μέσα από τα μάτια της Amy Winehouse, η jazz δεν ήταν απλά ένα είδος μουσικής, ήταν ένας τρόπος ζωής, μία φιλοσοφία που αγκάλιαζε την αυθεντικότητα και την ειλικρίνεια.
Η απουσία της αφήνει ένα κενό που δύσκολα μπορεί να αναπληρωθεί, μία υπενθύμιση ότι το ταλέντο, όσο μεγάλο και αν είναι, είναι εύθραυστο και φθαρτό.
Η κληρονομιά της Amy Winehouse, όμως, δεν περιορίζεται μόνο στη μουσική της. Είναι η ιστορία μιας γυναίκας που τόλμησε να είναι ο εαυτός της, που αψήφησε τις συμβάσεις και που μας έδειξε ότι η αληθινή τέχνη πηγάζει από την ψυχή.
Ίσως η μεγαλύτερη τραγωδία στην ιστορία της Amy Winehouse δεν είναι ο πρόωρος θάνατός της, αλλά το γεγονός ότι δεν πρόλαβε να ζήσει τη ζωή της στο έπακρο.
Δεν πρόλαβε Να εξερευνήσει όλα τα μουσικά μονοπάτια που την καλούσαν, να συνεργαστεί με όλους τους καλλιτέχνες που θαύμαζε και να δημιουργήσει ένα έργο που θα άφηνε το στίγμα του στον χρόνο.