Η Beyoncé αρπάζει τα ηνία της country – Ένα άλμπουμ με 27 τραγούδια και τις συμμετοχές των Miley Cyrus, Post Malone, Dolly Paton και Willie Nelson.
Η Beyoncé κυκλοφορεί το νέο άλμπουμ της «Cowboy Carter» και βάζει στην country τους δικούς της όρους.
Η 42χρονη τραγουδίστρια έδειξε τις προθέσεις της με το «Texas Hold ‘Em», το πρώτο τραγούδι από μαύρη γυναίκα καλλιτέχνιδα που κατέκτησε την κορυφή του Hot Country Songs Chart του Billboard.
Όπως και με την περισσότερη σπουδαία τέχνη, έτσι και ο κινητήριος μοχλός γι’ αυτό άλμπουμ φαίνεται να ήταν ο θυμός. Καθαρός, ένδοξος θυμός.
Σε μία ανάρτησή της στο Instagram, η Beyoncé αναφέρθηκε στην απογοήτευση που συνάντησε όταν κυκλοφόρησε στο άλμπουμ – ορόσημο «Lemonade» (2016) το «Daddy Lessons», ένα country τραγούδι που δέχτηκε αρνητικά σχόλια και αποκάλυψε ότι το «Cowboy Carter» στην πραγματικότητα «γεννήθηκε από μία εμπειρία που είχα πριν από χρόνια όπου δεν ένιωθα καλοδεχούμενη… και ήταν πολύ ξεκάθαρο ότι δεν ήμουν.»
Η ιστορία του «Daddy Lessons» είναι αρκετά γνωστή.
Οι country ραδιοφωνικοί σταθμοί αρνήθηκαν να παίξουν το τραγούδι και η εμφάνιση της Beyoncé στα Country Music Awards του 2016 με τις Dixie Chicks, πάνω από μία δεκαετία μετά τον αποκλεισμό τους από τα βραβεία λόγω κριτικής προς τον George Bush, προκάλεσε αντιδράσεις από το Νάσβιλ.
Επίσης, η country επιτροπή των Βραβείων Grammy απέρριψε το «Daddy Lessons» από τις country κατηγορίες της διοργάνωσης.
Σχεδόν μία δεκαετία αργότερα, η country μουσική, ακόμη και στη σημερινή άνθησή της, συνεχίζει να παλεύει με τα φυλετικά ζητήματα.
Το «Cowboy Carter» λειτουργεί πολύ όπως το «Renaissance» (2022), με το οποίο η Beyoncé επιχείρησε να διεκδικήσει ξανά τις μαύρες ρίζες της dance μουσικής και αυτή τη φορά υπενθυμίζει σε όλους την πλούσια ιστορία και παράδοση των Μαύρων στην country μουσική.
Εξάλλου το «Cowboy Carter» είναι το δεύτερο μέρος της τριλογίας που ξεκίνησε η Beyoncé με το «Renaissance» το 2022.
Το «Cowboy Carter» είναι μία μεγάλη ηχητική απόκλιση για την Beyoncé, αλλά όπως και πολλές πρόσφατες δουλειές της, αυτή η εξόρμηση σε ανεξερεύνητα εδάφη γίνεται με το μελετημένο μάτι μίας διανοούμενης της pop, τη μαύρη ταυτότητά της στο προσκήνιο και έναν σαφή σκοπό της να ξεκαθαρίσει λογαριασμούς.
Το ξεκάθαρο μήνυμα; Εναντίον των περιορισμών του είδους, η country είναι ό,τι λέει εκείνη. Όπως δήλωσε η ίδια η Queen B: «Δεν είναι ένα country άλμπουμ, είναι ένα άλμπουμ της Beyoncé».
Το «Cowboy Carter» περιέχει 27 τραγούδια και έχει διάρκεια 79 λεπτών.
Υπάρχουν τραγούδια που ισορροπούν ανάμεσα στις συμβάσεις της country, όπως το κολλητικό «Bodyguard» – ένα country-disco κομμάτι, το «II Most Wanted», ένα ντουέτο για road trip με τη Miley Cyrus που ακούγεται σαν το «Landslide» των Fleetwood Mac αλλά πιο ανάλαφρο και το «Levii’s Jeans», ένα χαριτωμένο τραγούδι με τον Post Malone που σε κάνει να νιώθεις σαν να φοράς το τζιν του αγαπημένου σου.
Η ερμηνεία είναι επίσης ένα βασικό στοιχείο της country και η Beyoncé πραγματοποιεί μερικές ενδιαφέρουσες διασκευές σε τραγούδια όπως το «Blackbird» των Beatles και, όπως ήταν ήδη γνωστό, το «Jolene» της Dolly Parton.
Γνωρίζοντας όσα ξέρουμε για τις απιστίες του συζύγου της Jay-Z, η διασκευή είναι φορτισμένη – τραγουδάει με οργή και ελεύθερη ενέργεια.
Πιο λιτά τραγούδια όπως το «16 Carriages» και η μπαλάντα «Protector» αξιοποιούν επίσης την αγάπη της country για τις δυναμικές ερμηνείες και δίνουν στην Beyoncé χώρο να εκφραστεί με περισσότερη ένταση από οτιδήποτε άλλο στο «Renaissance».
Αλλά υπάρχει και το «Daughter», μία έντονη μπαλάντα που συνδυάζει φλαμένκο και fado, το «Spaghettii», ένα κομμάτι που συνδυάζει drill και τα spaghetti western του Sergio Leone, με την Beyoncé τραγουδάει με οργή: «Δεν είμαι σε καμία συμμορία, αλλά έχω όπλα και θα πυροβολήσω!».
Το «Ya Ya» είναι ένα φρενήρες throwback στην go-go όπου η Beyoncé ζωντανεύει τα Chitlin Circuit των δεκαετιών του ’50 και του ’60, τα οποία έδωσαν χώρο και βήμα στους Μαύρους καλλιτέχνης την εποχή φυλετικού διαχωρισμού.
Το δεύτερο μισό του «Cowboy Carter» φαίνεται να υποστηρίζει τον ισχυρισμό ότι η τοπικής hip-hop θεωρείται «country» και είναι πειστικό.
Αν ο Morgan Wallen μπορεί να κάνει ένα R&B τραγούδι και να το ονομάσει country («Last Night»), τότε σίγουρα η Beyoncé έχει το ελεύθερο να ακολουθήσει τους δικούς της κανόνες οπουδήποτε.
Το «Sweet * Honey * Buckin» είναι ένα επικό τραγούδι που ξεκινά με την Beyoncé να διασκευάζει με σεβασμό το «I Fall To Pieces» της Patsy Cline και τελειώνει με εκείνη να τραγουδάει «Ανέβα πάνω, σαν μηχανικό ταύρο!» πάνω σε ένα δυνατό Jersey Club beat.
Η έκπληξη αυτού του άλμπουμ; Το πόσο παιχνιδιάρικο είναι.
Μπορείς να νιώσεις την αγαλλίαση της Beyoncé καθώς καταπατάει όλες τις ευαισθησίες των country συντηρητικών που κρατούν με κλειστά χέρια τις κλειστές παραδόσεις τους, μαζί με την ιδέα των συμβάσεων του είδους συνολικά.
Αν τελικά υποθέσουμε ότι το «Cowboy Carter» είναι ένα άλμπουμ όπου η Beyoncé κραυγάζει για την αποδοχή της από το κατεστημένο country, τότε κάνουμε μεγάλο λάθος.
Ο ευρύτερος σκοπός αυτής της τριλογίας της Beyoncé είναι εμφανές σε πολλά ιντερλούδια του άλμπουμ, συμπεριλαμβανομένου του «The Linda Martell Show», ένα φόρο τιμής στη Linda Martell – την πρώτη μαύρη γυναίκα που εμφανίστηκε στο Grand Ole Opry το 1970, αν κα αναγκάστηκε να αποσυρθεί το 1974 αφού η επιτυχία της σταμάτησε.
Το ίδιο ισχύει με το «Smoke Hour * Wille Nelson», όπου ο θρύλος της country Willie Nelson εμφανίζεται στον ρόλο ενός ραδιοφωνικού παραγωγού.
Όπως τα πάντα σε αυτό το άλμπουμ, η παρουσία του μοιάζει στοχευμένη: όχι μόνο ως ένα ίνδαλμα της country και συμπατριώτης της Beyoncé από το Τέξας, αλλά και στα 90 του, ο Willie Nelson παραμένει ένας προοδευτικός άνθρωπος στο συντηρητικό περιβάλλον της country, υποστηρίζοντας συχνά τη νομιμοποίηση της μαριχουάνας, τα δικαιώματα των ΛΟΑΤΚΙ_, τα βιοκαύσιμα και τους εμβολιασμούς, συχνά προς απογοήτευση των συντηρητικών θαυμαστών του.
Κάποιοι είχαν ήδη χαρακτηρίσει τη στροφή της Beyoncé στην country ως μία μεταμφίεση, αλλά το «Cowboy Carter» είναι ένας πειραματισμός με το είδος στο πλαίσιο της προσωπικής και πολιτικής έκφρασης.
Το «Cowboy Carter» είναι φιλόδοξο στον ελεύθερο συνδυασμό των ειδών του, είναι διασκεδαστικό και συναισθηματικά πλούσιο.
Η Beyoncé παίρνει τα ηνία της country μουσικής με τους δικούς της όρους, προς τιμήν των Μαύρων προγόνων της που αποκλείστηκαν και μίας γενιάς που ακόμα αγωνίζεται να διαρρήξει τα στεγανά της – ουσιαστικά, οποιουδήποτε που αποκλείεται από στενόμυαλους φύλακες των συνόρων των ειδών.
