Το «Curious Ruminant» των Jethro Tull είναι ένα άλμπουμ που ψιθυρίζει ιστορίες.
Οι Jethro Tull, αυτή η αειθαλής μπάντα που μοιάζει να έχει ξεπηδήσει από τα δάση της Αγγλίας του 16ου αιώνα και να προσγειωθεί με χάρη στον 21ο, κυκλοφόρησαν το «Curious Ruminant», το 24ο άλμπουμ τους.
Με τον Ian Anderson να κρατά ακόμα το φλάουτο σαν μαγικό ραβδί και τη φωνή του να υφαίνει ιστορίες σαν παραμυθάς δίπλα στη φωτιά, το συγκρότημα αποδεικνύει ότι η ηλικία είναι απλώς ένας αριθμός – και μάλιστα ένας που ο Anderson μετρά, όπως λέει ο ίδιος στο ομώνυμο κομμάτι, «σε δευτερόλεπτα που πέρασαν».
Ας βουτήξουμε, λοιπόν, σε αυτό το μουσικό ταξίδι, που μοιάζει με περίπατο σε λιβάδι γεμάτο folk μελωδίες, progressive δόσεις και μία δόση στοχαστικής μελαγχολίας.
Από το 2022, όταν το «The Zealot Gene» αποτέλεσε την πρώτη δισκογραφική των Jethro Tull με νέο υλικό μετά από δύο δεκαετίες, ο Ian Anderson φαίνεται να έχει πιάσει ξανά το νήμα της δημιουργικότητας και να το τυλίγει γύρω από το δάχτυλό του με την άνεση ενός έμπειρου τροβαδούρου.
Το «RökFlöte» του 2023 συνέχισε αυτή την πορεία, και τώρα το «Curious Ruminant» έρχεται σαν το τρίτο κεφάλαιο μιας αναπάντεχης τριλογίας, που βρίσκει την μπάντα να ισορροπεί ανάμεσα στη νοσταλγία του παρελθόντος και την αναζήτηση νέων μονοπατιών.
Με μία σύνθεση που περιλαμβάνει τους David Goodier στο μπάσο, John OHara στα πλήκτρα, Scott Hammond στα ντραμς και τον νεοφερμένο Jack Clark στην κιθάρα, μαζί με guest εμφανίσεις από τον παλιό γνώριμο Andrew Giddings και τον James Duncan, το «Curious Ruminant» είναι ένα κράμα φρέσκιας ενέργειας και ιστορικής συνέχειας.
Το «Curious Ruminant» ανοίγει με το «Puppet and the Puppet Master», ένα κομμάτι που σε καλωσορίζει με το χαρακτηριστικό φλάουτο του Ian Anderson να χορεύει πάνω από έναν ρυθμό που θυμίζει τις καλύτερες στιγμές του «Songs from the Wood».
Εδώ, οι Jehtro Tull δείχνουν αμέσως τις προθέσεις τους: να επιστρέψουν στις folk ρίζες τους, αλλά με μία σύγχρονη πνοή.
Το ομώνυμο τραγούδι «Curious Ruminant», που ακολουθεί, είναι μία εξάλεπτη ονειροπόληση, όπου ο Anderson στοχάζεται τη ζωή του με στίχους όπως «Μετράω τη ζωή μου στα δευτερόλεπτα που πέρασαν», ενώ η ακουστική κιθάρα και το μαντολίνο πλέκουν έναν ιστό που σε τυλίγει σαν ζεστή κουβέρτα.
Το «Dunsinane Hill» φέρνει μία πιο δραματική νότα, με τον Ian Anderson να φλερτάρει με σαιξπηρικές αναφορές – ίσως ένα νεύμα στον Μάκβεθ – ενώ το φλάουτο του στροβιλίζεται σαν άνεμος πάνω από τα Highlands.
Το «The Tipu House», από την άλλη, είναι μία ανάλαφρη folk στιγμή, με ακορντεόν και ακουστικές πινελιές που φέρνουν στο νου εικόνες από πολυσύχναστες πλατείες της Βαρκελώνης, όπως περιγράφει ο Anderson.
Το «Savannah of Paddington Green» συνεχίζει τη θεματική της οικολογίας, ένα γνώριμο μοτίβο από την εποχή του «Stormwatch», αλλά με μία πιο ήπια, σχεδόν μελαγχολική προσέγγιση.
Η καρδιά του άλμπουμ χτυπά στο «Drink From The Same Well», ένα επικό κομμάτι σχεδόν 17 λεπτών που δοκιμάζει τα όρια της αντοχής και της φαντασίας.
Εδώ, οι Jethro Tull ξεδιπλώνουν όλο το progressive οπλοστάσιό τους: περίπλοκες εναλλαγές, στρώματα από πλήκτρα, δυναμικά ξεσπάσματα και στίχους που κριτικάρουν την «εκούσια άγνοια» απέναντι στις αλλαγές της ιστορίας.
Είναι ένα ταξίδι που, αν και εντυπωσιακό, ίσως παρατείνει την παραμονή του λίγο περισσότερο από όσο χρειάζεται – ένα μικρό τίμημα για τη φιλοδοξία του.
Το άλμπουμ κλείνει με το «Interim Sleep», ένα σύντομο ποίημα μόλις δυόμισι λεπτών, που γράφτηκε ως παρηγοριά για την απώλεια ενός αγαπημένου προσώπου.
Με φόντο μία λιτή ακουστική μελωδία, η φωνή του Ian Anderson, τρυφερή και εύθραυστη, φέρνει δάκρυα στα μάτια. Είναι η πιο προσωπική στιγμή του δίσκου, ένας αποχαιρετισμός που μένει μαζί σου πολύ μετά την τελευταίο νότα.
Η ψυχή του «Curious Ruminant»
Αυτό που ξεχωρίζει στο «Curious Ruminant» είναι η οργανική του αίσθηση. Περισσότερο από τα πρόσφατα «The Zealot Gene» και «RökFlöte», εδώ οι Jethro Tull αφήνουν τα συνθεσάιζερ στο περιθώριο και αγκαλιάζουν ξανά το ξύλο και τις χορδές: μαντολίνο, ακορντεόν, ακουστική κιθάρα.
Η παραγωγή είναι κρυστάλλινη, με τον Bruce Soord (The Pineapple Thief) να προσφέρει Dolby Atmos και 5.1 Surround Sound μίξεις που αναδεικνύουν κάθε λεπτομέρεια.
Ο Jack Clark, στην πρώτη του ηχογράφηση με την μπάντα, προσθέτει μία διακριτική, αλλά αξιοπρόσεκτη παρουσία στην κιθάρα, αν και ο Ian Anderson παραμένει ο αδιαμφισβήτητος πρωταγωνιστής.
Οι στίχοι, όπως πάντα, είναι ένας λαβύρινθος από έξυπνα λογοπαίγνια και κοινωνικούς σχολιασμούς. Από το «Over Jerusalem», όπου ο Anderson κοιτάζει με σκεπτικισμό τις θρησκευτικές συγκρούσεις («Θυμωμένοι θεοί της εκδίκησης, που σπέρνουν το μίσος χωρίς λύση»), μέχρι το «Stygian Hand», που φέρνει μία πιο σκοτεινή, μυστηριώδη ατμόσφαιρα, η πένα του παραμένει κοφτερή και οραματική.
Ωστόσο, υπάρχει και μία νέα, πιο εσωστρεφής διάσταση: ο Θαβ Anderson, στα 77 του, φαίνεται να κοιτάζει πίσω με τρυφερότητα και μπροστά με αποδοχή.
Το «Curious Ruminant» δεν είναι το πιο δυναμικό ή πιο rock άλμπουμ των Jethro Tull – οι ημέρες του «Aqualung» και του «Thick As A Brick» ανήκουν σε άλλη εποχή.
Είναι, όμως, μία από τις πιο ολοκληρωμένες και συναισθηματικές δουλειές τους εδώ και δεκαετίες, ίσως από την εποχή του «Crest Of A Knave». Συνδυάζει τη folk ψυχή του ’70 με την progressive φινέτσα που έκανε θρύλους τους Jethro Tull, ενώ προσθέτει μία δόση σοφίας που μόνο τα χρόνια μπορούν να χαρίσουν.
Δεν υπάρχουν περιττές στιγμές εδώ, κάθε κομμάτι έχει τη θέση του, σαν πέτρες σε έναν καλοχτισμένο τοίχο.
Για τους παλιούς οπαδούς, είναι μία επιστροφή στο σπίτι. Για τους νέους, μία πρόσκληση να ανακαλύψουν έναν κόσμο όπου η μουσική είναι ταυτόχρονα αρχαία και ζωντανή.
Όπως λέει ο Ian Anderson στο ομώνυμο τραγούδι του «Curious Ruminant», προτιμά πλέον να «κάθεται στον φράχτη και να απολαμβάνει τη θέα». Και τι θέα!
Το «Curious Ruminant» είναι ένας δίσκος που σε καλεί να κάτσεις δίπλα του και να αφήσεις τον χρόνο να κυλήσει, ακούγοντας τις νότες και τις ιστορίες ενός ανθρώπου – και μιας μπάντας – που δεν σταματούν να μας εκπλήσσουν.