Η Καμεράτα και ο Gus G σε ένα συναρπαστικό διάλογο μεταξύ rock και συμφωνικής μουσικής.
Η Καμεράτα και ο χαρισματικός μαέστρος Γιώργος Πέτρου συναντούν τον κορυφαίο rock κιθαρίστα Gus G, σε ένα συναρπαστικό διάλογο της rock με τη συμφωνική μουσική. Μαζί τους, δύο σπουδαίοι Έλληνες μουσικοί, ο μπασίστας Γιώργος Φακανάς και ο ντράμερ Στέφανος Δημητρίου.
Μετά τις τρεις sold out εμφανίσεις της στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, η Καμεράτα Ορχήστρα των Φίλων της Μουσικής και ο Γιώργος Πέτρου επιστρέφουν στην Αίθουσα Χρήστος Λαμπράκης την Τετάρτη 19 Φεβρουαρίου στις 8:30 το βράδυ, με μία συναρπαστική συναυλία που συνδυάζει την progressive rock των ’70s και τον συμφωνικό ήχο.
Αυτή την πολύ ξεχωριστή βραδιά, το αγαπημένο αθηναϊκό σύνολο συναντά επί σκηνής τον διεθνώς αναγνωρισμένο και πολυβραβευμένο Έλληνα rock κιθαρίστα Gus G, ο οποίος για πολλά χρόνια ήταν ο κιθαρίστας της μπάντας του θρυλικού Ozzy Osbourne, αλλά και δύο κορυφαίους Έλληνες μουσικούς: τον μπασίστα Γιώργο Φακανά, που ακροβατεί με μεγάλη ευκολία ανάμεσα σε διαφορετικά μουσικά στιλ, και τον ντράμερ Στέφανο Δημητρίου.
Ειδικά σε αυτή τη συναυλία, ρόλο σολίστ αναλαμβάνει επίσης ο πολυδιάστατος Γιώργος Πέτρου που θα παίζει επίσης πιάνο και Hammond organ.
Το πρόγραμμα περιλαμβάνει το έργο Sarabande για συμφωνική ορχήστρα και rock μπάντα του Jon Lord και τη Συμφωνία αρ. 4, «Ήρωες» του Philip Glass, που βασίζεται στο άλμπουμ «Heroes» των David Bowie και Brian Eno.
Συμφωνικές rock μεταμορφώσεις – Όταν η progressive rock των ’70s συναντά τη συμφωνική ορχήστρα
Η αναζήτηση και οι πειραματισμοί των μουσικών της δεκαετίας του 1970 είναι ένα φαινόμενο χωρίς προηγούμενο. Οι θρύλοι της ροκ, και ήδη σπουδαίοι δεξιοτέχνες στο είδος τους, είχαν βαθύ υπόβαθρο κλασικής παιδείας, ενώ οι επιρροές από τη μεγάλη κλασική δημιουργία των προηγούμενων αιώνων ήταν συχνές και προφανείς στο έργο τους.
Από την άλλη πλευρά, οι κλασικοί δημιουργοί του τέλους του 20ού αιώνα, ως παιδιά της εποχής τους, δεν μπόρεσαν, ούτε θέλησαν, να αποστασιοποιηθούν από τον κυκλώνα της rock μουσικής των 70s.
Εμπνεύστηκαν, αναθεώρησαν και δημιούργησαν μέσα από τις ιδέες των κακών παιδιών της ροκ, οδηγώντας τη μουσική σε μονοπάτια πραγματικού cross over: δεν έντυσαν απλώς τη μία μουσική με τα ρούχα της άλλης, αλλά συνέθεσαν καινούργια, πρωτότυπα έργα που συνδύαζαν τους ήχους και τις ποικίλες μουσικές γλώσσες, με στόχο τη δημιουργία μιας νέας μουσικής.
Jon Lord
Ο Jon Lord, ο θρυλικός οργανίστας των Deep Purple και ένας από τους πιο μορφωμένους, μουσικά, σταρ της ροκ, μετά το «πείραμα» του Κοντσέρτου για rock συγκρότημα και ορχήστρα που παρουσιάστηκε το 1969 από τη London Philharmonic στο Royal Albert Hall με σολίστ τους ίδιους τους Deep Purple, γράφει, πέντε χρόνια αργότερα, την υπέροχη σαραμπάντα για συμφωνική ορχήστρα και rock μπάντα.
Ένα έργο εμπνευσμένο από τις σουίτες του Johann Sebastian Bach, που αναμειγνύει πολλά και διαφορετικά μουσικά στιλ (jazz, ethnic, μπαρόκ, αλλά και ατμόσφαιρες από μουσικές του Vaughan Williams) δημιουργώντας ένα ορχηστρικό πυροτέχνημα με rock πινελιές και έντονο ’70s groove.
Το 2010, ο Jon Lord επεξεργάστηκε εκ νέου την ενορχήστρωση του έργου και το έφερε στην τελική του μορφή, με σκοπό η σαραμπάντα να παίζεται σε αίθουσες συναυλιών. Στην πρώτη ηχογράφησή της, το 1976, το μέρος της ηλεκτρικής κιθάρας έπαιξε ο Andy Summers, ο κιθαρίστας των The Police.
Philip Glass
Ο εμβληματικός Αμερικανός συνθέτης Philip Glass εμπνέεται από ένα από τα πλέον επιδραστικά και πρωτοπόρα άλμπουμ των ’70s, το περίφημο «Heroes» των David Bowie και Brian Eno και δημιουργεί ένα εντελώς νέο έργο, την Τέταρτη Συμφωνία.
Ο Glass δεν ενορχηστρώνει απλώς τη μουσική του «Heroes», αλλά παίρνει τα μουσικά ψήγματα των David Bowie και Brian Eno, τα επεξεργάζεται και τα αναπτύσσει σε ένα νέο ηχητικό πλαίσιο, μέσα από τη δική του αισθητική και τον παραμορφωτικό φακό του μινιμαλισμού. Ο ίδιος ο Bowie έχει δηλώσει φανατικός θαυμαστής της μουσικής του Glass και έχει παραδεχθεί την επίδραση του Αμερικανού συνθέτη στη δική του μουσική.
Το «Heroes» του David Bowie ηχογραφήθηκε το 1977 στο Βερολίνο σε ένα στούντιο ακριβώς μπροστά από το «Τείχος του αίσχους». Οι μουσικοί, κατά την ηχογράφηση, μπορούσαν να δουν από τα παράθυρα του στούντιο τις περιπολίες των στρατιωτών της Ανατολικής Γερμανίας πίσω από τα συρματοπλέγματα του τείχους, ενώ ο ίδιος ο David Bowie αυτοσχεδίαζε τραγουδώντας μπροστά στο μικρόφωνο τους στίχους του «Heroes», ένα έργο που, μελλοντικά, επρόκειτο να γίνει ένας από τους ύμνους της πτώσης του Τείχους του Βερολίνου.
Την ατμόσφαιρα αυτή μεταφέρει με αριστουργηματικό τρόπο ο Philip Glass στη συμφωνική παλέτα του.
O David Bowie είπε για την Τέταρτη Συμφωνία του Philip Glass:
«Ο Philip έχει βάλει πολύ από τον εαυτό του στο νέο αυτό έργο, και η ειρωνεία είναι ότι στην πραγματικότητα έχει βάλει πολύ περισσότερα από ό, τι είχα να πω εγώ ο ίδιος στην αρχή. Ακούγοντας αυτό το υλικό είναι κάπως σαν να σας συστήνουν έναν αδελφό ή μία αδελφή που σας λένε ότι είχατε, αλλά αγνοούσατε την ύπαρξή τους. Και, όταν τους συναντάτε, προφανώς καταγράφονται, μεν, οικεία οικογενειακά χαρακτηριστικά, αλλά ταυτόχρονα υπάρχει και μία ολόκληρη ζωή από πίσω. Και όλα αυτά έχουν εξελιχθεί εν αγνοία σας.
Η μουσική του] έχει χαρακτηριστικά που αναγνωρίζω αμέσως, αλλά έχει τη δική της ζωή. Δεν έχει να κάνει με μένα. Εμπεριέχει όλες αυτές τις εμπειρίες που εγώ δεν γνώριζα και καλύπτει όντως ένα ευρύ φάσμα συναισθημάτων: από τη βαθιά απελπισία στο “Neuköln” μέχρι την ανοδική σπειροειδή πορεία του “V2 Schneider”.
Ειδικά αυτά τα δύο, για μένα, αποτυπώνουν αυτό που προσπαθούσα να κάνω. Πραγματικά, [το έργο του] με ενθουσίασε. Ήταν σαν ο Philip να είχε τροφοδοτήσει τη φωνή μου… Αλλά, κατά κάποιο τρόπο, είχε φτάσει ‒έχω την εντύπωση‒ πολύ πιο κοντά στην εσωτερική αίσθηση αυτού που προσπαθούσα να κάνω».