Περίπου το ένα πέμπτο των σκληρών δίσκων έχει γίνει ήδη μη αναγνώσιμο – Οι ειδικοί προειδοποιούν τη μουσική βιομηχανία
Οι σκληροί δίσκοι που χρησιμοποιούσε η μουσική βιομηχανία τη δεκαετία του 1990 κινδυνεύουν να καταστραφούν.
Σε ένα ρεπορτάζ από το Mix που δημοσιεύθηκε τον περασμένο μήνα (19 Αυγούστου) και αναδημοσιεύτηκε από το Wired, οι ειδικοί αρχειοθέτησης της Iron Mountain Media και Archive Services μοιράστηκαν τα αποτελέσματα μιας έρευνας στα αρχεία τους – τα οποία περιέχουν σκληρούς δίσκους που ανήκουν σε πελάτες της από τη μουσική βιομηχανία, μεταξύ άλλων.
Μόλις η μουσική περνούσε από μίξη, τοποθετούνταν σε διάφορα φυσικά μέσα και αποθηκευόταν. Ωστόσο, οι συνθήκες αποθήκευσης δεν ήταν πάντα ρυθμισμένες ώστε να διασφαλίζεται ότι αυτοί οι σκληροί δίσκοι θα διαρκούσαν.
Ως αποτέλεσμα, πολλές από αυτές τις ηχογραφήσεις έχουν υποστεί φθορά και δεν είναι πλέον χρησιμοποιήσιμες.
Ο εξοπλισμός που χρησιμοποιείται για την αναπαραγωγή ορισμένων σκληρών δίσκων έχει επίσης γίνει όλο και πιο σπάνιος. Ακόμα κι αν βρεθεί ο σωστός εξοπλισμός, είναι πιθανό ότι τα αρχεία αυτά θα έχουν υποστεί φθορά με την πάροδο του χρόνου.
Όταν η Iron Mountain Media και Archive Services επιθεώρησαν τα δικά τους αρχεία, διαπίστωσαν ότι το ένα πέμπτο των αρχείων τους είχε ήδη γίνει μη αναγνώσιμο.
Η εταιρεία επιδιώκει τώρα να ευαισθητοποιήσει το κοινό σχετικά με αυτό το ζήτημα.
«Αυτό σημαίνει ότι υπάρχουν ιστορικές ηχογραφήσεις από τις αρχές έως τα μέσα της δεκαετίας του ’90 που χάνονται», είπε ο Robert Koszela της Iron Mountain Media στο Mix.
«Στη δουλειά μας, αν ανακαλύψουμε ένα εγγενές πρόβλημα με ένα μέσο, είναι λογικό να ενημερώσουμε τους πάντες», συνέχισε ο Koszela, ο οποίος προηγουμένως εργαζόταν στην Universal Music Group.
«Μπορεί να ακούγεται σαν διαφημιστικό μήνυμα, αλλά δεν είναι – είναι κάλεσμα για δράση», υπογράμμισε.
Πριν από τη δεκαετία του 1990, η πλειονότητα των ηχογραφήσεων στο στούντιο και των πρωτότυπων ηχογραφήσεων αποθηκευόταν σε μαγνητική ταινία, η οποία παραδιδόταν για αποθήκευση αφού χρησιμοποιούνταν για τη μαζική παραγωγή άλμπουμ σε βινύλιο, CD και κασέτα, μεταξύ άλλων μορφών.
Η μαγνητική ταινία απαιτεί βέλτιστες συνθήκες αποθήκευσης για να παραταθεί η διάρκεια ζωής της – διαφορετικά, η φθορά της ταινίας είναι πολύ πιθανή, με αποτέλεσμα τη μερική ή ολική καταστροφή της και την αδυναμία να γίνει αναπαραγωγή της για μελλοντική χρήση.
Από τα μέσα της δεκαετίας του 1990, οι μουσικές εταιρείες άρχισαν να στρέφονται στην αποθήκευση σε σκληρούς δίσκους για να αποθηκεύουν είτε ψηφιακά ηχογραφημένη μουσική που παράγεται με ψηφιακούς σταθμούς εργασίας ή ψηφιακές μεταφορές ταινιών από παλαιότερους καταλόγους – με την πεποίθηση ότι τέτοια αποθήκευση είναι πιο ανθεκτική στη γήρανση από τη μαγνητική ταινία.
Η Iron Mountain Media προειδοποιεί ότι αυτό δεν ισχύει και ότι έχουν βρει σκληρούς δίσκους από εκείνη την περίοδο ευάλωτους σε διάφορα προβλήματα.
«Είναι τόσο λυπηρό να βλέπεις ένα έργο να φτάνει στο στούντιο, με έναν σκληρό δίσκο σε καινούργια θήκη, με το περιτύλιγμα και τις ετικέτες από το κατάστημα όπου τον αγόρασαν ακόμα εκεί», ανέφερε ο Robert Koszela.
«Δίπλα του υπάρχει μία θήκη με το αντίγραφο ασφαλείας. Όλα είναι στη θέση τους. Και τα δύο είναι άχρηστα», πρόσθεσε.
Η απώλεια πρωτότυπων ηχογραφήσεων αποτέλεσε πρόβλημα από το 2019, όταν αποκαλύφθηκε ότι πάνω από 700 καλλιτέχνες έχασαν τα πρωτότυπα τους σε μία πυρκαγιά σε αποθήκη των Universal Studios στο Χόλιγουντ το 2008.
Μεταξύ των καλλιτεχνών που επηρεάστηκαν ήταν και ο Beck, ο οποίος δήλωσε με το NME ότι χάθηκε στη φωτιά ένα ολόκληρο άλμπουμ με διασκευές του Hank Williams που είχε ηχογραφήσει, μεταξύ άλλων σπάνιων πρωτότυπων ηχογραφήσεων.
«Ήταν κάτι που έκανα ίσως ένα χρόνο πριν από το “Sea Change”. Πιθανότατα χάθηκε. Πιθανότατα πολλά άλλα επίσης. Έχω κασέτες από τέτοια πράγματα, αλλά όσον αφορά τα πρωτότυπα, μάλλον έχουν χαθεί», ανέφερε.
