Το τραγούδι των Talking Heads που είχε σχεδόν ξεχαστεί για περίπου 40 χρόνια.
Σχεδόν τίποτα στους Talking Heads δεν είναι συμβατικό, αναμενόμενο, ή απλό.
Με επικεφαλής τον χαρισματικό David Byrne και γνωστοί για το συναρπαστικό υλικό τους, οι Talking Heads κατανοούνται καλύτερα μέσα από τις σουρεαλιστικές τάσεις τους, όπου οι παραστάσεις τους και η εκκεντρικότητά τους είναι εξίσου σημαντικές για την οπτική και θεατρική εμπειρία όσο και για τη μουσική αυτή καθαυτή.
Εκτός από το έντονα «αντιφατικό» στοιχείο της μουσικής τους, οι Talking Heads έγιναν αναπόσπαστο κομμάτι της rock σκηνής της δεκαετίας του 1970 επειδή ακριβώς αρνήθηκαν να περιοριστούν στα παραδοσιακά όρια των μουσικών ειδών.
Ωστόσο, αυτή η πειραματική προσέγγιση δεν ήταν η συνηθισμένη. Αυτό που βοήθησε ο David Byrne να δημιουργηθεί ήταν μία ιδιαίτερη κατηγορία που γιόρταζε κάτι πολύ πιο προσιτό: το συναίσθημα.
Αυτός είναι ο λόγος που πολλά από τα τραγούδια τους ακούγονται και μοιάζουν εξαιρετικά φιλόξενα και ενδιαφέροντα, αλλά όταν ξετυλίγονται τα στρώματα, το πραγματικό νόημα είναι δύσκολο, αν όχι αδύνατο, να κατανοηθεί.
Σύμφωνα με τον David Byrne, όμως, αυτό ήταν ακριβώς το ζητούμενο. Κατά την άποψή του, αν η μουσική σε έκανε να νιώσεις κάτι και να συνδεθείς, τότε είχε πετύχει. Όπως ο ίδιος λέει, είναι ένα τραγούδι είναι καλοφτιαγμένο αν «δεν βγάζει κυριολεκτικά νόημα, αλλά βγάζει συναισθηματικό νόημα».
Εκτός από τις πασίγνωστες επιτυχίες, όπως το «Psycho Killer», το «Once In a Lifetime», και το «This Must Be The Place», το μυστήριο των Talking Heads εκτείνεται πολύ πιο βαθιά από το να αναρωτιέσαι γιατί τα τραγούδια τους αγγίζουν.
Το 1976, το συγκρότημα άνοιξε μία συναυλία των Television στο θρυλικό κλαμπ CBGB της Νέας Υόρκης και έπαιξε ένα μυστηριώδες ορχηστρικό κομμάτι που ο Byrne παρουσίασε ως «Theme». Αν και τότε είχαν μόνο τρία μέλη, έδωσαν δύο συναυλίες και οι δύο βραδιές περιλάμβαναν εκτελέσεις του «Theme».
Ο David Byrne αποκάλυψε το όνομα το κομματιού μόνο όταν πιέστηκε από έναν θαυμαστή.
Αρχικά δήλωσε: «Αυτό είναι ένα ορχηστρικό κομμάτι». Όταν κάποιος από το κοινό ρώτησε: «Δεν έχει τίτλο;», απάντησε: «Το ονομάζουμε “Theme”, αλλά το κρατάμε για τον εαυτό μας».
Δεν είναι ξεκάθαρο, επίσης, πότε ακριβώς κατά τη διάρκεια της εμφάνισής τους έπαιξαν το τραγούδι, αλλά το μυστήριο παρέμεινε για πολλά χρόνια, κυρίως επειδή το κομμάτι αυτό είχε σχεδόν ξεχαστεί μέχρι περίπου 40 χρόνια μετά από εκείνη τη μοναδική νύχτα.
Η ιστορία για το πώς βγήκε, ή δεν βγήκε, από τα όρια του CBGB γίνεται ακόμα πιο συγκινητική όταν το ακούς.
Το «Theme» ξεκινά με δυσοίωνες συγχορδίες που αιωρούνται ανάμεσα στη χαρά και τη θλίψη και μετά από περίπου ένα λεπτό αποκτά ένα πιο τυπικό rock ύφος, δημιουργώντας ένα σκηνικό που σχεδόν σου δίνει την εντύπωση ότι η χαρακτηριστική φωνή του Byrne είναι έτοιμη να εμφανιστεί.
Αυτό που είναι ιδιαίτερα ενδιαφέρον σε αυτή τη σύνθεση είναι ότι συνεχώς ισορροπεί στο χείλος της ολοκλήρωσης, προτού έρθει ένα ακόμα δυνατό μέρος κιθάρας και σε τραβήξει ξανά μέσα.
Αν οι Talking Heads ήταν οι πρωτοπόροι στον τομέα των ανορθόδοξων ρυθμών, το «Theme» είναι αναμφίβολα συνεπές με αυτή την κληρονομιά, αγκαλιάζοντας την απρόβλεπτη φύση τους ενώ διατηρεί έναν ρυθμό που στοιχειώνει.
Οι λεπτομέρειες γύρω από το κομμάτι μπορεί να παραμένουν σπάνιες, αλλά όπως και με τη συνολική δισκογραφία τους, μοιάζει σαν ένα ελεγχόμενο χάος, μέρος ενός συνόλου όπου το σύνολο δεν έχει καν σημασία, αν ήδη νιώθεις κάτι.
