Το «5150» ήταν το πρώτο άλμπουμ των Van Halen με τραγουδιστή τον Sammy Hagar και άνοιξε τον δρόμο για μία νέα σειρά επιτυχιών από το συγκρότημα.
Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι ο Sammy Hagar έσωσε τους Van Halen.
Το συγκρότημα από την Καλιφόρνια μπορεί να βρισκόταν στην πρώτη γραμμή της metal σκηνής στις αρχές της δεκαετίας του 1980, όμως το δημιουργικό και προσωπικό χάσμα με τον αρχικό τραγουδιστή David Lee Roth, που κορυφώθηκε με την οδυνηρή του αποχώρηση το 1985, απείλησε να διαλύσει τους Van Halen για πάντα.
Καθώς πάλευαν με την υπερβολική δημοσιότητα και τη γρήγορη επικράτηση των ηλεκτρονικών οργάνων, οι Van Halen βρισκόταν στο χείλος μίας αβύσσου από την οποία δεν θα επέστρεφαν μετά την αναχώρηση του David Lee Roth.
Με την πλάτη στον τοίχο, και ίσως σε μία ένδειξη απόλυτης απελπισίας, προσέφεραν ακόμη και στον pop star Daryl Hall τον ρόλο του τραγουδιστή, αλλά εκείνος αρνήθηκε.
Τα πράγματα έδειχναν εντελώς ζοφερά για το συγκρότημα του «Jump» μέχρι που ένα χτύπημα τύχης τους έδωσε μία ξεκάθαρη διέξοδο από το τέλμα.
Εκείνη τη χρονιά, ενώ ακόμη αναρωτιόνταν ποια πορεία να ακολουθήσουν, ο ηγέτης και κιθαρίστας του συγκροτήματος, Eddie Van Halen, γνώρισε τον πρώην τραγουδιστή των Montrose και επιτυχημένο σόλο καλλιτέχνη Sammy Hagar μέσω του κοινού ηχολήπτη του Ferrari.
Ο Sammy Hagar είχε περάσει μία εντυπωσιακή χρονιά, που ξεκίνησε με το «Can’t Drive 55» του 1984, και παρόλο που η μουσική τόσο ως σόλο καλλιτέχνης όσο και με τους Montrose, ένα hard rock βασιμένο στα blues, ήταν πνευματικά και μουσικά διαφορετικό από τον λαμπερό metal ήχο των Van Halen, μοιράζονταν τον ίδιο παραγωγό, τον Ted Templeman.
Ο Hagar παραδέχεται πως αρχικά είχε αμφιβολίες να ενταχθεί στους Van Halen λόγω αυτών των διαφορών στο ύφος τους, καθώς ήταν εντελώς διαφορετικός frontman από τον David Lee Roth.
Ωστόσο, η πρώτη πρόβα του με το συγκρότημα διέλυσε γρήγορα τις επιφυλάξεις του. Δεν έπρεπε να λειτουργήσει, αλλά λειτούργησε, και το συγκρότημα ξέσπασε σε γέλια, εκστασιασμένο από τον συλλογικό ήχο τους.
Ήξεραν ότι ήταν το σωστό. Το ίδιο ήξερε και ο πρόεδρος της Warner Bros, Mo Ostin, ο οποίος φέρεται να είπε «Μυρίζω χρήμα» όταν άκουσε τη μουσική πάνω στην οποία δούλευαν.
Ο Mo Ostin και οι Van Halen είχαν δίκιο. Το πρώτο τους άλμπουμ με τον Sammy Hagar, το «5150» του 1986, που πήρε τον τίτλο του από το προσωπικό στούντιο ηχογράφησης του Eddie, εκτοξεύτηκε στο νούμερο ένα του Billboard 200.
Το περιεχόμενο του δίσκου ήταν δραστικά διαφορετικό από ό, τι είχε προηγηθεί, καθώς περιλάμβανε ερωτικά τραγούδια και μπαλάντες, και αυτό, σε συνδυασμό με την απουσία του παραγωγού Ted Templeman, δίχασε τους θαυμαστές του συγκροτήματος.
Αυτό το άλμπουμ έκανε ορισμένους να αποκαλούν με περιφρόνηση τη νέα σύνθεση του συγκροτήματος ως «Van Hagar» και αυτό έκανε τη Warner Bros. να τους ζητήσει να εξετάσουν το ενδεχόμενο να αλλάξουν το όνομά τους, αίτημα που οι Van Halen αρνήθηκαν κατηγορηματικά.
Αυτό που οι περισσότεροι δεν γνωρίζουν για το «5150» είναι ότι το μισό άλμπουμ ηχογραφήθηκε παράνομα, γεγονός που έδωσε μεγαλύτερη σημασία στον αγώνα τους να συνεχίσουν και τους έκανε να μην υποκύψουν ποτέ στις απαιτήσεις των θαυμαστών τους.
Ο Eddie Van Halen αποκάλυψε μιλώντας στο MTV Japan το 1986: «Ουσιαστικά ηχογραφήσαμε, ή γράψαμε και ηχογραφήσαμε το μισό άλμπουμ πριν ο Sammy ενταχθεί επίσημα στο συγκρότημα, γιατί συμβατικά ήταν ακόμα δεσμευμένος στην Geffen Records».
Ο Sammy Hagar πρόσθεσε: «Τρύπωσα στο σπίτι τους, στο σπίτι του Eddie. Σοβαρά, κάναμε κάτι παράνομο. Δουλεύαμε σε ένα άλμπουμ πριν αυτό επιτραπεί νομικά».
Ο ντράμερ Alex Van Halen εξήγησε ότι ο David Geffen, ο άνθρωπος του οποίου η εταιρία, Geffen Records, είχε κυκλοφορήσει τη σόλο δουλειά του Sammy Hagar, διαισθάνθηκε ότι κάτι εξαιρετικό συνέβαινε με τους Van Halen, οπότε γενναιόδωρα επέτρεψε στον Hagar να αποχωρήσει από το συμβόλαιό του.
Ο David Geffen τους έστειλε ακόμη και ένα μπουκάλι σαμπάνιας για να τους συγχαρεί που το άλμπουμ έφτασε στο νούμερο ένα των charts.
Οι Van Halen θα κυκλοφορούσαν στη συνέχεια άλλα τέσσερα άλμπουμ με τον Sammy Hagar, τρία από τα οποία κατέκτησαν επίσης την κορυφή των charts. Αυτό δείχνει πως με λίγη παρανομία, ακόμη και παραβατικότητα, τα συγκροτήματα μπορούν να αποδείξουν ότι οι θαυμαστές κάνουν λάθος.
