Ο David Bowie ήταν αποφασισμένος να αποδείξει ότι υπήρχε ένας καλλιτέχνης που μπορούσε να διαβάσει το μυαλό του.
«Πάντα ένιωθα μία αποκρουστική ανάγκη να είμαι κάτι περισσότερο από άνθρωπος», είχε πει κάποτε ο David Bowie, συνοψίζοντας την ακόρεστη επιθυμία του να ανακαλύψει μία υπερκόσμια λάμψη.
Ενώ πολλοί μπορούσαν να διακρίνουν ένα εξωγήινο ταλέντο στον «Άνθρωπο που έπεσε στη Γη», εκείνος δήλωνε ότι το έβλεπε και σε άλλους και φρόντιζε στη συνέχεια να βρει τους κατάλληλους τρόπους και να τους δώσει τα κατάλληλα εργαλεία για να το αναδείξουν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.
Είτε μας αρέσει είτε όχι, ο David Bowie είχε μία τόσο εντυπωσιακή παρουσία που συχνά μας κάνει να παραβλέπουμε τυχόν ελαττώματα στη μουσική ή την προσωπικότητά του.
Δεν μπορούμε να αγνοήσουμε τις πιο αμφιλεγόμενες συνεντεύξεις του όπου ισχυρίστηκε ότι γνώριζε όλα τα μυστικά του σύμπαντος, ούτε μπορούμε να προσποιηθούμε ότι οι συλλογισμοί του για τους περιορισμούς της ανθρώπινης ύπαρξης δεν ήταν απλά μέρος μιας διαρκούς καλλιτεχνικής performance.
Ωστόσο, ανάμεσα στους ατελείωτους χαρακτήρες που ενσάρκωνε, υπήρχαν μικρές πτυχές αυθεντικότητας που στην πραγματικότητα λειτούργησαν σαν καθρέφτης για την κοινωνία, αναδεικνύοντας τα πιο εντυπωσιακά χαρακτηριστικά τους.
Ο David Bowie δεν ήταν αφελής όσον αφορά τα πιεστικά ζητήματα, αλλά του άρεσε επίσης να γιορτάζει τις όμορφες πτυχές της ζωής, είτε αυτές σχετίζονταν με τη δική του τέχνη είτε με αυτό που έβλεπε σε εκείνους γύρω του.
Το «O Superman» της Laurie Anderson είναι ένα δύσκολο τραγούδι ακόμα και για τα σημερινά πιο προηγμένα τεχνολογικά δεδομένα, όμως τότε, όχι μόνο σημείωσε απρόσμενα μεγάλη επιτυχία, αλλά κέντρισε και την προσοχή του David Bowie.
Είναι λογικό αν σκεφτεί κανείς την παράξενη και απόκοσμη αίσθηση αποσύνεδσης του τραγούδια, αλλά προφανώς του πρόσφερε επίσης μία ματιά στον μοναδικό κόσμο της Laurie Anderson, έναν κόσμο που ο Bowie ένιωθε πως ξεπερνούσε κάθε ανθρώπινη ικανότητα.
Ο David Bowie ήταν κυνικός απέναντι στο rock ‘n’ roll, έχοντας δηλώσει κάποτε ότι ήταν ένας χώρος χωρίς πρωτοτυπία όπου «δεν υπάρχει νέος τρόπος να πεις κάτι».
Αυτό που έβλεπε σε άλλα μουσική είδη και καλλιτέχνες, λοιπόν, ήταν πύλες σε οπτικές του κόσμου που δεν είχε φανταστεί ποτέ. Όσον αφορά τη Laurie Anderson, ήταν πεπεισμένος ότι μπορούσε να διαβάσει το μυαλό. Ήταν μάλιστα τόσο σίγουρος που κάποτε της ανέθεσε μία αποστολή για να το αποδείξει.
Η Laurie Anderson θυμήθηκε τη στιγμή που ο David Bowie της αποκάλυψε την υποψία μιλώντας στους New York Times: «Ο David με κάλεσε και μου είπε: “Νομίζω μπορείς να διαβάζεις τις σκέψεις” και του απάντησα: “Δεν μπορώ να διαβάσω τις σκέψεις, δεν ξέρω για τι μιλάς”».
Για να αποδείξει το δίκιο του, την έβαλε να κάθεται δίπλα στο fax της κάθε φορά που της τηλεφωνούσε και να κάθεται σιωπηλή για ένα λεπτό ενώ και οι δύο τους θα σχεδίαζαν ό,τι τους ερχόταν στο μυαλό. Έπειτα, έστελναν τα σχέδιά τους ο ένας στον άλλον με fax.
«Σκέφτηκα, είναι χάσιμο χρόνου, συμπαθούσα πολύ τον David, οπότε είπα, ‘Εντάξει, θα το κάνω’», εξήγησε η Anderson, προσθέτοντας: «Και το πρώτο σχέδιο που έφτασε ήταν κάπως εκπληκτικό».
Τα σχέδια που έφτιαξαν, τα οποία κατέληξαν να είναι δέκα συνολικά, είχαν αξιοσημείωτες ομοιότητες, με τις γραμμές να ακολουθούν παρόμοια μοτίβα.
Παρόλο που στην αρχή έμοιαζε κάπως παράξενο, η Laurie Anderson ανέφερε ότι τελικά της άρεσαν, επειδή «ήταν πραγματικά παράξενες ρίμες».
Η Anderson, η οποία ήταν επίσης ένας άνθρωπος της αφαιρετικής σκέψης, ένιωθε ότι αυτά τα σχέδια έδειχναν περισσότερα για την ψυχοσύνθεση του Bowie από όσο συνειδητοποιούσε.
Ως μουσικός, ο David Bowie είχε την ικανότητα να «καταλαβαίνει πολύ καλά την ευτυχία και την ηδονή», σημείωσε η Laurie Anderson.
Κυρίως, όμως, είχε την ικανότητα να αντιμετωπίζει τις δυσκολίες κατά μέτωπο και να τις αξιοποιεί στην τέχνη του.
«Αγαπούσε πράγματα που είχαν μέσα τους πραγματικό πόνο», εξήγησε η Anderson, η οποία άρχισε να αντιλαμβάνεται ότι έβλεπε τον Davids Bowie να γίνεται αυτό ακριβώς που οι περισσότεροι καλλιτέχνες αγωνίζονται να γίνουν – ένας «επιτυχημένος άνθρωπος».
