Μία βόλτα με ένα ταξί στους πολύβουους δρόμους της Νέας Υόρκης ήταν αρκετή για να γράψει ο Bob Dylan ένα αθάνατο αριστούργημα ποίησης και μουσικής.
Από τις αρχές μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του ’60, δεν υπήρχε τίποτα που να μπορούσε να σταματήσει τον Bob Dylan.
Αφού έκανε δυναμική είσοδο στη folk σκηνή ως η νέα πολιτική φωνή της εποχής, ήταν παραγωγικός σε συγκλονιστικό βαθμό. Δεν ήταν μόνο θέμα ποσότητας – η ποιότητα παρέμεινε σε χρυσό επίπεδο καθώς έγραφε με εκπληκτική ευκολία μερικές από τις πιο διαχρονικές επιτυχίες του.
Ένα τέλειο παράδειγμα είναι ένα τραγούδι που γράφτηκε πρόχειρα στο πίσω κάθισμα ενός ταξί.
Είναι κλισέ, αλλά πολλές φορές οι καλλιτέχνες παρομοιάζονται με Θεούς.
Συχνά λέγεται ότι ορισμένοι καλλιτέχνες χρησιμεύουν απλά η «φωνή» που μεταφέρει τα μηνύματα από μία ανώτερη δύναμη που κυβερνά τη δημιουργικότητα.
Ειδικά όταν κάποιοι άνθρωποι φαίνεται ότι μπορούν να γράψουν διαχρονικά ή απίστευτα περίπλοκα τραγούδια χωρίς να κουραστούν ιδιαίτερα, συχνά νιώθουμε ότι δεν έγραψαν το τραγούδι με κόπο, αλλά το βρήκαν μπροστά τους σε ένα όραμα.
Ο Bob Dylan είναι ένας καλλιτέχνης με τόσο θαυματουργό ταλέντο που μοιάζει σαν πραγματικός Θεός της μουσικής. Αλλά ενώ ο Μωυσής ανέβηκε στο όρος Σινά για να παραλάβει τις Δέκα Εντολές, ο Dylan χρειάστηκε απλώς να καλέσει ένα ταξί της Νέας Υόρκης για να βρει το «Desolation Row», το επικό ποίημά του για την κατάσταση των Ηνωμένων Πολιτειών.
Το «Desolation Row», το τελευταίο τραγούδι του άλμπουμ «Highway 61 Revisited» (1965), είναι ένας 11λεπτος περίπατος μέσα στο κοινωνικό και πολιτικό κλίμα της χώρας.
Με μία σειρά από μεταφορές και εικόνες από πρόσφατα παγκόσμια γεγονότα, την κλασική λογοτεχνία και την κινηματογραφική ιστορία, το «Desolation Row» συνθέτει ένα πλούσιο πολιτιστικό μωσαϊκό που δεν σταματά να απασχολεί.
Τα διάφορα νοήματα και τα μηνύματα του «Desolation Row» αποκωδικοποιούνται και αναλύονται ενδελεχώς από τότε που κυκλοφόρησε, αλλά μέσα από τις συνεχώς εναλλασσόμενες όψεις και εικόνες του, ο Bob Dylan φαίνεται να σχολιάζει το χάος της σύγχρονης ζωής.
Θυμίζοντας το «Howl» του Allen Ginsberg, το «Desolation Row» είναι ένα ακόμα σημαντικό κομμάτι λογοτεχνικής έκφρασης που προσπάθησε να συνοψίσει τον όλεθρο της δεκαετίας του 1960 – όλα τα πολιτικά γεγονότα της, τον κοινωνικό ακτιβισμό και τις αλλαγές στην ηθική.
Τόσο ο Bob Dylan όσο και ο Allen Ginsberg δανείζονται επιρροές από το περιβάλλον τους και τις συγχωνεύουν με άλλες μορφές τέχνης, τη θρησκευτική εικονογραφία και τις μεταφορές για να ζωγραφίσουν ένα σουρεαλιστικό τοπίο.
Έμοιαζε ότι μέσα στη σύγχυση των καιρών, ο μόνος τρόπος για να απαθανατίσει κανείς τα γεγονότα ήταν μέσα από παράξενες, αλλόκοτες εικόνες.
Ο ίδιος ο Bob Dylan είχε εξηγήσει πώς ο Allen Ginsberg αποτέλεσε έμπνευση για το «Desolation Row».
«Εκείνη η περίοδος του “Desolation Row”, εκείνη η εποχή της Νέας Υόρκης όπου όλα τα τραγούδια ήταν απλώς “αστικά τραγούδια”. Η ποίηση του είναι ποίηση της πόλης. Ακούγεται σαν την πόλη», είπε.
Αλλά σε αντίθεση με το «Howl», το οποίο δουλευόταν και τελειοποιούνταν για αρκετά χρόνια, το «Desolation Row» φαίνεται να κατέβηκε στον Dylan ως θεία έμπνευση και να γράφτηκε εν ριπή οφθαλμού.
Κατά τη διάρκεια μίας συνέντευξης με το Playboy, ρωτήθηκε για τη σύλληψη του τραγουδιού. «Πού γράψατε το “Desolation Row”; Πού ήσασταν όταν το γράψατε;», ρώτησε το περιοδικό, περιμένοντας ίσως μία απάντηση εξίσου μεγαλειώδη με το ίδιο το τραγούδι.
Αντίθετα, ο Bob Dylan απάντησε απλά: «Ήμουν στο πίσω μέρος ενός ταξί.»
Κάνοντας τη σύνδεση ανάμεσα στο έργο του και την εντύπωση που έχει η «αστική ποίηση» του Allen Ginsberg, ξαφνικά φαίνεται λογικό το «Desolation Row» γράφτηκε μέσα σε ένα αυτοκίνητο στους δρόμους της Νέας Υόρκης.
Σε μία πόλη όπου άνθιζε μία ζωντανή, νέα καλλιτεχνική σκηνή και όλοι οι καλλιτέχνες έρχονταν αντιμέτωποι με τη φτώχεια και την κοινωνική αδικία της σύγχρονης ζωής, φαίνεται ότι ο Bob Dylan βρήκε όλη την έμπνευση που χρειαζόταν κοιτάζοντας έξω από το παράθυρο ενός ταξί.
Ίσως το μήνυμα ήρθε από τον Θεό, ή ίσως να ήρθε από τον Allen Ginsberg, αλλά ούτως ή άλλως, ένα θαύμα έγινε εκείνη την ημέρα και μία βόλτα με ένα ταξί χάρισε στον κόσμο ένα αθάνατο αριστούργημα ποίησης και μουσικής.
