Γιατί ο Quentin Tarantino έχει αποκηρύξει τη hard rock σκηνή της δεκαετίας του ’70.
Οι καλύτερες μουσικές επιλογές στις ταινίες του Quentin Tarantino συχνά μοιάζουν σαν ένα εκκεντρικό mixtape από τη δεκαετία του 1970.
Παρόλο που έχει δημιουργήσει μερικές από τις πιο αιματοβαμμένες ταινίες της σύγχρονης εποχής, η αγάπη του για τους vintage ήχους του rock και της soul από τα παλιά δίνει πάντα μία διαφορετική διάσταση σε κάθε ταινία που έχει γυρίσει.
Ο Quentin Tarantino ίσως απλά μας υπενθυμίζει γιατί αυτή η περίοδος είναι διαχρονική, αλλά όταν τα πράγματα άρχισαν να αλλάζουν κατά τη δεκαετία του ’70, άρχισε να χάνει το ενδιαφέρον του από τη μουσική της εποχής.
Από την άλλη, ο Quentin Tarantino πιθανότατα είχε άλλα πράγματα στο μυαλό του κατά τη διάρκεια της εφηβείας του τη δεκαετία του ’70.
Είχε ήδη αρχίσει να ερωτεύεται τις ταινίες, αλλά όταν ταινίες όπως τα «Σαγόνια του Καρχαρία» (Jaws) άρχισαν να σημειώνουν τεράστια εισπρακτική επιτυχία, ένιωσε ότι η βιομηχανία του κινηματογράφου μπορούσε στην πραγματικότητα να γίνει πολύ εντυπωσιακή – όταν το ήθελε.
Αν κοιτάξετε τις μουσικές επιλογές των ταινιών από τη χρυσή εποχή του Quentin Tarantino, δεν υπήρχε πάντα αυτή επιβλητική ορχηστρική μουσική. Βρίσκεις τραγούδια που ταίριαζαν στη στιγμή, όπως η εμβληματική σκηνή ενός άντρα που χάνει το αυτί του στο «Reservoir Dogs» υπό τους ήχους του «Stuck in the Middle With You» των Stealers Wheel.
Ωστόσο, υπάρχει ένα συγκεκριμένο μοτίβο στις μουσικές επιλογές του Tarantino.
Λαμβάνοντας υπόψη ότι μερικές από τις καλύτερες στιγμές στο «Pulp Fiction» έχουν ως μουσική υπόκρουση θρύλους του rock ‘n’ roll όπως ο Chuck Berry, πού βρίσκονται οι Led Zeppelin και οι Aerosmith; Λοιπόν, για τον διάσημο σκηνοθέτη, αυτό ίσως είναι ένα εντελώς διαφορετικό είδος μουσικής.
Ενώ η δεκαετία του ’80 αντιπροσώπευε την εποχή της υπερβολής για τις μεγάλες επιχειρήσεις, η δεκαετία του ’70 ήταν η πραγματικά υπερβολική δεκαετία για τους rock stars.
Εκτός από τα εκατομμύρια καλλιτεχνών που προτιμούσαν να κάνουν ατελείωτη χρήση ναρκωτικών κάθε φορά που πήγαιναν να ηχογραφήσουν ένα δίσκο, εκείνη η εποχή άρχισε να απομακρύνεται από το καθαρόαιμο rock ‘n’ roll των πρώτων ημερών.
Μπορεί το νέο κύμα της rock να ήταν καλλιτεχνικό και καινούργιο από κάποιες απόψεις, αλλά ο Quentin Tarantino μισούσε θανάσιμα αυτό που άκουγε.
Όπως ανέφερε χαρακτηριστικά στο βιβλίο «Cinema Speculation»: «Ήμουν γεμάτος αυτιά να μάθω την ιστορία του rock ‘n’ roll από πρώτο χέρι, επειδή δεν με ενδιέφερε το white-boy rock των ’70s».
«Δεν με ενδιέφεραν καθόλου οι Kiss, δεν με ενδιέφεραν οι Aerosmith, δεν με ενδιέφεραν οι Alice Cooper ή οι Black Sabbath ή οι Jethro Tull. Δεν είχα το “Frampton Comes Alive!” Απέρριψα ανοιχτά ολόκληρη αυτή την κουλτούρα», εξήγησε.
Ενώ ίσως δεν είναι η καλύτερη ιδέα να απορρίπτεις μία ολόκληρη δεκαετία από την ιστορία της rock, είναι εύκολο να καταλάβει κανείς τι εννοεί ο Quentin Tarantino παρατηρώντας τις μουσικής επιλογές του.
Ενώ ο Martin Scorsese έχει χρησιμοποιήσει τα περισσότερα τραγούδια των Rolling Stones, οι KISS και οι Aerosmith δεν άντεξαν στον ίδιο βαθμό τη δοκιμασία του χρόνου και αν μας έμαθε κάτι το «Armageddon», μπορεί να είναι κάτι παραπάνω από άβολο να συνοδεύσεις μία ολόκληρη ταινία με τη μουσική των Aerosmith.
Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν και άβολες στιγμές στα soundtracks του Quentin Tarantino. Απλώς είναι πολύ πιο καλαίσθητα, σαν να έχει ακούσει ώρες playlists πριν καταλήξει σε εκείνο το άγνωστο τραγούδι που ταίριαζε καλύτερα στη στιγμή.
Ο Quentin Tarantino μπορεί να έχει αποκηρύξει τη hard rock σκηνή της δεκαετίας του ’70, αλλά εφόσον εξακολουθεί να βρίσκει ξεχασμένα διαμάντια, μπορούμε να πούμε ότι μάλλον δεν χρειάζεται να αλλάξει τη συνταγή του.
